De kerststal van Jos en Truus Wouters in de Lottersestraat kent een opvallende afwezige. Een spilfiguur uit het kerstverhaal ontbreekt: Sint Jozef. Hoezo?
Jos: Dat is al tijden zo. Ik denk misschien al wel tien, twaalf jaar. Ons Truus snapte er niets van waar hij toch gebleven kon zijn. Maar ik wist dat donders goed. Ik heb dat alleen jarenlang voor mezelf gehouden.
In die tijd was er een grote crisis in de huizenmarkt. Je raakte je huis nog aan de straatstenen niet kwijt. Iedereen bleef er maar mee zitten. Zo ook ons Anja. Zij had een huis in de Valkenaar, maar ging met haar Ivo in Didam wonen. Het lukte haar alsmaar niet om er vanaf te komen.
Al gauw las ik toen ergens een artikeltje, ik denk gewoon in de krant. Iemand beweerde dat je in zo’n geval een Sint Jozef beeldje moet begraven, pal voor de voordeur van het huis dat te koop staat. Dan zou je het volgens hem zó kwijt zijn. Dat heb ik toen stiekem gedaan, zonder dat iemand er iets vanaf wist. Ge wit ooit nooit nie.
En? Meteen weg?
Ben je gek! Het werkte totaal niet. Maar dat was misschien mijn eigen schuld. Ik heb die Sint Jozef namelijk eerst in een plastic zakje gedaan voordat ik hem in de grond stopte. Misschien mocht dat niet.
En sindsdien gaat ons Maria vreemd. Ons Truus zet nu namelijk altijd een van de herders bij haar naast de kribbe.
Ons Anja is het huis toen maar gaan verhuren, eerst aan enkele vrouwen uit het dorp, zoals aan Sjan van Bert van Gusta’s. Naderhand aan Peter Lavrijsen en Maartje Popeliers.
Peter en Maartje hebben het huis uiteindelijk alsnog gekocht, maar dan praat je over jaren later. En ja, wat doe je dan? Zij wonen daar op dat moment al zo lang. Je gaat bij andere mensen niet zomaar de tuin omspitten. Toch? Dus onze Sint Jozef ligt daar nu nog steeds…
Weten Maartje en Peter dat?
Nee, maar ik denk dat ze daar nu wel gauw achter zullen komen.
