Liefste (meest verrast)
Toen Gertjan mij (meer dan 3 jaar geleden!) ten huwelijk vroeg op Sinterklaasavond. We hadden het eigenlijk nooit concreet over trouwen gehad, dus ik was zeer verrast! Er zat toen nog een extra cadeautje in de zak van de Sint: een klein doosje met gedichtje bleken voor mij te zijn!
Ons pap wist dat dit ging gebeuren (Gertjan had hem al om mijn hand gevraagd, hoe leuk!) en had het aanzoek gefilmd: het lijkt heel romantisch, maar tussen alle tranen door (van mij, ons mam, ons Janneke en Maria), is er vooral veel herrie van de kinderen die vragen of we batterijen in de raceauto willen doen, haha. Lekker chaotisch en rommelig, goede weergave van hoe het er bij ons thuis aan toe gaat!
Moeilijkste
De moeilijkste periode voor mij (en ook ons gezin, denk ik), was toen ik in het ziekenhuis belande in 2020. Ik was nog maar 32 weken zwanger en op het werk waren spontaan mijn vliezen gebroken. Gertjan spoedde zich naar mijn werk en reed (te hard) achter de ambulance aan die mij vervoerde naar Veldhoven.
Gelukkig bleek alles goed met de baby, maar ik moest in het ziekenhuis blijven tot de bevalling en die kon (hopelijk) nog weken op zich laten wachten.
Vanwege corona mocht ik op de afdeling maar 1 bezoeker per dag ontvangen, dus was veel alleen (Thank God voor Netflix en lieve collega’s/ vrienden met boekentips!). Ook de kindjes mochten maar af en toe met mama komen knuffelen, dat was pittig. Gelukkig hadden die het erg goed bij de opa’s en oma’s, die de hele periode (lees: eigenlijk altijd) voor ons klaarstonden. Gertjan moest blijven werken, want in de vakantieperiode was er geen vervanging mogelijk.
Rein bleef gelukkig een paar weken zitten, maar werd uiteindelijk met een spoedkeizersnede 6 weken te vroeg geboren. Een paar weekjes NICU stonden nog op de planning: nog langer weg van thuis, nog meer missen van Cas en Noor, nog meer tranen.
En ook die weken daar waren vreemd: normaal ontvang je kraamvisite die periode, maar dat mocht niet. Zelfs opa’s en oma’s mochten nog niet op bezoek komen. Waar ze normaal de eerste dag al even komen knuffelen met hun nieuwe kleinkind, mochten ze nu (na versoepelingen ziekenhuis) na meer dan een week ongeveer 15 minuten in de couveuse komen kijken!
Gertjan kwam elke dag na het werk even langs om te ‘buidelen’ met Rein. Dat half uurtje per dag dat hij uit de couveuse mocht (in het begin), mocht Gertjan hem vasthouden. Ik mocht immers al dag en nacht met Reintje op de kamer slapen en helpen met voeding en verzorging.
Gelukkig deed Rein het super en mochten we sneller dan gepland naar huis. Iedereen die me kent weet dat ik al snel een traantje kan laten, doe daar nog een portie hormonen bovenop en je weet mijn status als een verpleegkundige vroeg hoe het ging!
Eenmaal thuis bleef Rein het super doen en nu is hij een heerlijk stoer ventje van 1,5 jaar!
Spannendste (en tevens domste!)
Dat is afgelopen zomer geweest in Italië. We waren lekker op vakantie bij het Gardameer, toen Gertjan en ik met Cas naar een waterpark gingen. Rustig dagje zou je zeggen, maar niets is minder waar!
We stonden in de rij voor een mega-steile glijbaan met banden (2rings), tussen allemaal Italianen (lees: petitie figuurtjes) en er werd gevraagd naar ons gewicht: ik loog er een paar kg af en later bleek dat Gertjan dat ook had gedaan, waardoor we net onder het maximale gewicht voor de banden kwamen. Geen probleem zei de vrouw bovenaan de waterslide, we moesten goed naar achter blijven hangen en niet naar voren. Makkelijker gezegd dan gedaan als je op volle snelheid naar beneden glijdt en daarna overkop vliegt van de band af! Gelukkig wel in de baan, waardoor we beiden geen schrammetje opliepen. Maar wat heb ik veel water gehapt! Nooit meer!!
Sportiefste
Vroeger, toen mijn knie het nog toeliet, speelde ik heel fanatiek korfbal bij Rosolo. Na wat finales in Eindhoven en districtteams, werd ik geselecteerd voor het dameskorfbalteam van Nederland. Na verschillende trainingen mochten we aantreden tegen andere landen: België, Duitsland en Engeland.
Heel bijzonder om het volkslied te horen spelen en met een shirt van TEAM NL te spelen!
Helaas begaf mijn knie het vlak daarna (nieuwe kruisbanden, kapotte kniebanden, meniscus kapot en meerdere operaties verder), waardoor ik nooit meer zo hoog heb kunnen spelen en zelfs het korfballen helemaal heb op moeten geven.
Spectaculairste
Hier moet ik meteen denken aan het Orka- spotten in Canada (echt een aanrader!)
We zaten redelijk op het einde van onze reis door Canada met familie Michelbrink, toen we gingen Whale-watchen.
Met Gertjan, Nienke en Thijs gingen we in de namiddag de Zodiac op om in de wateren (kust Canada en Amerika) orka’s te zoeken. Rode pakken aan, zonnebril op, Zodiac op volle snelheid en ondergaande zon: eigenlijk al supermooi, maar toen we Orka’s van dichtbij uit het water omhoog zagen komen, was het plaatje compleet. Wat een geweldig gevoel, zo bijzonder! Moment om nooit te vergeten!
