Ria, je zou vandaag een vrije dag hebben. En 'dus' kom je om half zeven pas thuis van je werk?
Het is druk hè. Elke dag opnieuw vragen ze om vrijwilligers, om extra dagen te draaien. En ja, als het uitkomt doe je dat dan. Je voelt je als verpleegkundige toch geroepen om je zo goed mogelijk in te zetten.
Maar werk? Je bent toch al lang met pensioen?
Ja, acht jaar al. Ik heb altijd in de zorg gewerkt, was dialyseverpleegkundige. Maar afgelopen winter kreeg ik echt een beetje last van al die beperkingen vanwege corona. Het wereldje werd zo klein. Je kon wel elke dag in de bossen gaan wandelen, maar ik wilde toch graag iets gaan doen waardoor ik meer onder de mensen zou komen. Ik heb me toen ingeschreven voor extra handen in de zorg. De vrouw die dat coördineerde zei toen: "Is vaccineren niets voor jou? Daar hebben ze veel mensen nodig."
Zo ben ik begin februari weer in het werkend leven terecht gekomen. Wie had dat ooit gedacht. Ik doe dat in principe twee à drie dagen in de week. Maar ja, zoals vandaag, dit was al de vierde van deze week. En elke dag ben je er bijna de klok rond mee zoet. 's Morgens om zeven uur de deur uit, 's avonds rond half zeven weer thuis, zeker nu ze de vaccinatietijden weer opgeschroefd hebben om het programma te versnellen.
Ik werk in principe in Eindhoven. Daar krijg ik dan natuurlijk ook wel eens mensen uit het dorp voor mijn neus, vandaag nog. Af en toe, als ze daar moeilijk zitten, moet ik ook wel eens naar de locatie in Helmond.
Ik vind het heel leuk om te doen. Je komt weer met veel mensen in contact en het is heel gezellig met de collega's. Bovendien heb je het gevoel dat je met iets positiefs bezig bent. Je ontvangt echt veel dankbaarheid van mensen die blij zijn dat ze 'eindelijk' gevaccineerd zijn, of nu een boosterprik krijgen.
Maar, is dat toch niet een beetje saai? De hele dag door spuitjes zetten?
Oh, maar dat doe je ook niet. Er is veel meer werk, achter de schermen. De spuitjes moeten bijvoorbeeld gevuld worden, 21 uit een ampul Moderna, zes uit een Pfizer-flesje. Dat doe je rond een grote tafel, samen met een hele groep collega's. Dan wordt er altijd gezellig gebuurt en veel gelachen. Ook zijn er allerlei verplichte controles. En soms ben je 'runner'. Dan moet je zorgen dat de bevoorrading overal op peil blijft. En ook opletten dat er op het einde van de dag geen overschotten ontstaan. Je wilt niets weg moeten gooien.
Zo wisselen we globaal om de twee uur af. Maar dat vaccineren zelf is echt niet saai hoor. Je hebt telkens andere mensen voor je, en je maakt met iedereen een praatje. Ik weet niet, ik heb dat nooit bijgehouden, maar ik schat dat ik op een doorsnee werkdag toch wel zo'n 250 spuitjes zet. En dus ook zoveel mensen even kort ontmoet.
De afgelopen tijd heb ik dat misschien niet helemaal gehaald. Er zijn nu natuurlijk veel oudere mensen langs geweest voor hun boosterprik. In de winter. Die pakken zich helemaal in om geen kou te vatten. En ze kunnen zichzelf niet goed meer uitkleden. Die moet je dus eerst helemaal afpellen: jas uit, sjaal af, vest uit, mouw los. Maar dat is nu wel voorbij. De mensen die nu aan de beurt zijn, zijn een stuk jonger en vitaler.
Ze zijn allemaal zó verschillend. De meesten zijn echt blij dat ze aan de beurt zijn, dankbaar dat ze hun bescherming weer op kunnen peppen. Sterker nog, sommigen doen er van alles aan om zo snel mogelijk een booster te pakken te krijgen. Die zijn vaak wat bezorgd, omdat ze van alles mankeren. Laatst was er een man, die sprak buiten oudere stellen aan: "Mag ik alstublieft mee, zogenaamd, als jullie begeleider?" Want begeleiders kregen toen ook meteen een vaccinatie als ze dat wilden. Nu is dat niet meer toegestaan. Te moeilijk te plannen en te beheersen allemaal. Je wilt ook geen opstoppingen en wachtrijen.
En dan heb je nu weer mensen die ronduit teleurgesteld zijn. Oudere echtparen die samen komen, maar er heeft er maar één een afspraak. Dan hebben ze gehoord dat die ander ook wel een spuitje kan krijgen. Maar dat mag dus niet meer, al dagen niet meer.
Soms leidt dat tot extreem gedrag. Dan gaan mensen intimideren, boos omdat ze geen prik kunnen krijgen. Zelf heb ik daar gelukkig nog nooit mee te maken gehad, maar een collega heeft zelfs een keer een klap opgelopen.
Een enkeling probeert ook fraude te plegen. Die laat wel zijn papieren afstempelen, maar glipt daarna stiekem door de vaccinatieposten, zonder daadwerkelijke prik. "Oh, ik heb zo'n diaree. Waar is de wc?" Maar daar is de bewaking heel alert op. Die gaan er meteen achteraan. Eentje hebben ze pas buiten te pakken gekregen, maar het is wel gelukt. Daarom wordt iedereen bij de uitgang nog een keer extra gecontroleerd.
Zo heb je ook mensen die bang zijn voor het spuitje zelf. Laatst nog. Een boom van een vent. Hij heeft er al veertien dagen tegenop gezien, vertelt hij. Bijna panisch. Grote kans dat zo iemand dan flauw valt van de stress. Die moet je dus liggend prikken. Extra werk natuurlijk, maar het kan niet anders. Ik buurt ondertussen gewoon door, probeer hem wat af te leiden. Is hij ineens verbaasd dat het al voorbij is. Staat hij zó stijf van de spanning dat hij er helemaal niets van gevoeld heeft.
We zetten de laatste tijd echt niet alleen maar boosterprikken hoor. Er komen nog steeds mensen voor hun eerste vaccinatie. Sommigen zijn zwanger geweest en willen daarom nu pas. Maar ook mensen die eigenlijk principiële weigeraars zijn. Maar zij zijn intussen de voortdurende discussies in de familie zó beu, dat ze alsnog overstag gaan. En ik heb ook meegemaakt dat er sprake is van regelrechte dwang, bij een zwangere vrouw. Ze wil per se niet, is daar zó boos over. Maar ze móet gewoon van haar man. Ook niet goed natuurlijk.
Zo is er elke dag wel wat bijzonders. Ik ben blij dat ik zo weer enkele dagen werk, weer volop mensen zie, en tegelijkertijd iets nuttigs doe voor de maatschappij. Echt een win-win.
