Via de pagina Superlatieven willen we graag mini-interviews met inwoners van Hooge Mierde publiceren. Op een luchtige manier. Het gaat om de meest bijzondere dingen die je ooit meegemaakt of ervaren hebt.
Deze week aan het woord Jeroen van den Borne
Moeilijkste
Superlatieven zijn niet helemaal mijn ding….
Het is een bewogen jaar geweest. Zowel mijn moeder als vader zijn gestorven. Moeder met een broze gezondheid in het verpleegtehuis, dat was geen heel grote verrassing. Maar mijn vader, die met zijn leeftijd van 87 nog krantjes rondbracht, met duiven speelde, een moestuin had, het kerkhof mee bijhield en heel veel fietste, dat had niemand aan zien komen. Hij is gelukkig op een van de mooiste manieren gestorven, door in zijn slaap te overlijden. Toen hij ’s morgens nog niet wakker was en niet reageerde toen ik hem riep, besloot ik de trap op te gaan naar zijn slaapkamer om te gaan kijken of er iets aan de hand was. Dat had makkelijk een van de moeilijkste momenten in mijn leven kunnen zijn, die klim naar boven, het ergste vrezend. Maar je hebt op zo’n moment ook niet echt de tijd om daarover te peinzen, dus dat beschouwde ik niet als moeilijk.
Zaken, waarvoor je tijd hebt om te twijfelen, zoals bijvoorbeeld het invullen van een top 2000-lijstje of een vraag wat je het moeilijkste vindt (zoals gezegd, ik ben niet echt van de superlatieven), dat vind ik dan weer lastig. Wellicht valt dit antwoord voor de lezer onder de categorie “teleurstellendste” en heb ik toch nog iets bereikt.
Mooiste
Om op het afgelopen jaar terug te komen. Op 26 april werd ik verrast met een koninklijke onderscheiding (lintje) vanwege mijn inzet voor een aantal verenigingen. Er zat een heel complot achter en ik had helemaal niets in de gaten toen ik de deur opendeed en de burgemeester, samen met een hele delegatie, waaronder familie, aan de deur stond.
Vooral de inzet van Huub van den Borne en de filmpjes van medevrijwilligers, waarop ze vertellen wat ik voor de betreffende vereniging beteken of heb betekend, heb ik als erg mooi ervaren.
Lekkerste
Hierbij leg ik de associatie met eten. Ik was vroeger een echte pitser en lustte maar heel weinig. Ik denk dat ik wat dat betreft wel redelijk opgedroogd ben en nu heel veel dingen lust en ook lekker vind.
Op vakantie in Rome met mijn broer hadden we na een paar dagen echter wel genoeg van de pasta. Voor de broodnodige afwisseling belandden we bij een Indisch restaurant. Lekker buiten aan een tafeltje met een stralende zon. We hadden de mogelijkheid om van heel veel gerechten kleine porties geserveerd te krijgen, dus heel veel potjes en pannetjes op het tafeltje. Het lijkt wel vloeken in de kerk maar die Indische maaltijd midden in Rome, mmmmm
Spectaculairste
In al die jaren Jeugdvakantiewerk een blijvend discussiepunt: is het verhaal niet te eng voor de deelnemers? Bij de spooktocht voor groep 7 en 8 mag het zeker wel eng zijn maar dat lijkt niet altijd mee te vallen. Vooraf zijn de kinderen vaak nog wel wat nerveus maar na afloop van een spooktocht komen de stoere verhalen los, dat er niets aan was. Vreemd genoeg was dan de spooktocht van het voorgaande jaar altijd veel spannender. Er is geen vaste methode om een spooktocht echt spannend te krijgen. Soms lukt het wel en soms niet.
Een jaar is echter een blijvende uitschieter. Volgens mij was het 1999 met het JVW-thema Griezelbos. Om de spooktochtdeelnemers alvast in de juiste sfeer te krijgen, moesten ze voorafgaand in de tent een griezelfilm kijken. Zo eentje waar onschuldige slachtoffers door enge mensen met een kettingzaag achterna gezeten worden. Precies tijdens zo’n achtervolging, waarbij de kinderen vol aandacht naar de afloop keken, kwam er ineens een 2 meter lange Kamiel Maas in vermomming mét knetterende kettingzaag (zonder ketting) door dat filmdoek gesprongen en werden de kinderen door andere handlangers ineens achterna gezeten. De pure paniek staat me nog voor ogen. De overvallers gingen er snel vandoor en nadat de deelnemers getroost waren, durfden ze toch nog met de echte spooktocht te beginnen. Ze hadden echter geen rekening gehouden met een kleine toegift. Wachtend voor de opengaande laadklep van de vrachtwagen, waarmee de deelnemers naar de bossen zouden worden vervoerd, klonk er ineens weer het knetterende motorzaaggeluid vanuit de achterzijde van de laadruimte. Ik heb de deelnemers nog nooit zo hard terug zien rennen naar de tent. Ze zijn nu ergens begin 30 maar het komt nog jaarlijks ter sprake tijdens de JVW-week.
Een jaar later, met het thema Egypte, was Gerwen Wouters als mummie overigens ook heel angstaanjagend. Alleen nu tijdens de JVW-week zelf, waarbij er ook heel jeugdige deelnemers aanwezig waren toen hij brullend uit de sarcofaag kwam. Er zijn kinderen die nog jarenlang met het hoofd aan het voeteneind geslapen hebben en het licht aan, omdat we verteld hebben dat ze dan niet door de mummie bezocht zouden worden.
Sindsdien zijn de verhalen een stuk strenger gescreend door het bestuur, om geen nieuwe nachtmerries op het geweten te hebben.
Leukste
Ik ben dit jaar 50 geworden. Dat kon enkel in klein gezelschap gevierd worden, met de familie bij mijn zus thuis, waar we wat ruimer konden zitten. Er wachtte me daar een grote verrassing toen ik arriveerde. Tussen de familieleden bevond zich een mystery guest. Singer-songwriter JW Roy was aanwezig om een thuisconcert te geven. Voor de jonge lezers: de zanger die met Diggy Dex bekend is vanwege het liedje “Treur niet om mij” en voor de oude lezers: de zanger die met Gerard van Maasakkers het liedje “As ge ooit” heeft gezongen. Zo’n persoonlijk concert met alle ruimte voor verzoeknummers was wel een van de leukste verrassingen.
Juf Kristin, die tevens mijn nichtje en petekind is en ’s middags met maar liefst 3 schoolgroepen van de basisschool bij mijn deur ‘lang zal hij leven’ kwam zingen, deed daar overigens niet voor onder!
